αιώνια

Remedios Varo από Surrealismo

το
βρίσκεις
συναρπαστικό; 

είπες:
γιατί είναι ψέμα,

έπιασα,
τ' απλωμένα χέρια σου,
σιωπούσαν,
σχεδόν νεκρά στη πέτρα του μαρτυρίου
και το αίμα,
έσταξε από τις φωνές
του φόβου
σου,

κοίταζες,

τα λυπημένα μου χείλη,
ήταν οι λέξεις που δεν σου είπα ποτέ,
ήξερα,
ήταν οι νύχτες που λοιδορούσαν
στους ψιθύρους σου,
οι γεύσεις
εκείνες,
που σκοτείνιαζαν την κόλαση
της απουσίας,

πώς
έμαθες να μ’ αγαπάς
σε ρώτησα

και οι σκιές,

ξαναήρθαν στο κάδρο της αγωνίας σου,

ήξερα,

να ξεθωριάζεις έβλεπα
και ο ξεσηκωμένος
άνεμος,
να κοκκινίζει τις αναμνήσεις,
που σιγοφτερούγιζαν
στις κορυφές
των ξεχασμένων
σταυρών,

ήξερα,

τα δάκρυα,
λύγιζαν τα δένδρα της μοναξιάς,
ήμουν,
στα σκοτάδια της
αιωνιότητας,
να προσμένω,
τις σταγόνες της κόλασης. 

© AlexMil   (100)