είναι μέσα του

Edgar Ende από Surrealismo

τα
χείλη,
ξέφυγαν από λέξεις,

χαμένα

και τα μάτια,
στα κορναρίσματα του χρόνου,
σκόνη
χαϊδεύουν,
σε πεινασμένα
όνειρα,

κοιτά

τα φορτηγά,
προσπερνούν
και πετούν άχρηστες σκιές:

ακόμη,

με αναμνήσεις   
τη δένουν μέσα του

και πάνω

σε μαύρο κουτί,
να  φθάσει θέλει τη κρεμαστή γέφυρα:

να

ποδοπατήσει,
έναν άνεμο
που κοροϊδεύει.

AlexMil  (119)