ορθωμένα δάκτυλα

με
τις μολότοφ
από
ιδρωμένο
αίμα,  

 
την νύχτα έκαιγες

και

γυάλιζαν
τα φαλακρά μάτια
τους,
από ένα
στα γρήγορα,
με
ρόπαλα
και αέρια 

 και
η μυρωδιά εκείνης, 
τις φωνές
σου
έφτιαχνε
και αγρίευε το χέρι:

αντίλαλοι

στη φωτιά του χρόνου,
παγίδα
από το θεό,  
ο θάνατός
σου

alexmil (335)

έβαλα το δάκτυλο στην τρύπα του έρωτα

 κλείδωσα

το χθες
σε άδεια αστικά για το φεγγάρι,

μετά,
πήρα το χώμα
της έκλειψης
κι έθρεψα ταξίδια
στην Ανατολή
του σκοταδιού

κι έμεινα επιτέλους μόνος,

με το ποντίκι στο
αθόρυβο,
να ροκανίζει
χρόνο,
μέχρι την ανάφλεξη:
του ορατού
από το
αόρατο 

και πέθανα

alexmil (334)

ανεβηκε στο πατησε το κουμπι

ματώνω τη γλώσσα μου στην αχόρταγη σάρκα σου

είχες
τα δάκρυα,
στις τσέπες της νύχτας
και στο αίμα
το χθες,
έτρεμε ο άνεμος στα ορθάνοικτα μάτια του γυρισμού
κι έβαζες
την ιστορία σου,
να περπατά στα τραγούδια, 
που το λαιμό
σου γέμιζαν θάνατο,

πώς

γίνεται,
να βλέπω την επιστροφή της μέρας,
στο τέρμα
της,
θέλω το σύνδρομο
να μυρίσει
πέτρα,
για να μείνω ακίνητος
στο χώμα
της αιωνιότητας,

ώ

βέβαια, 
η σιωπή στην τσάντα του ώμου σου
την ιστορία μου
διηγείται, 
το ταξίδι των μοναχικών
στοίχων
μου  

alexmil (333)