Dominique Appia από Surrealismo |
υπέροχα
τα δωμάτια,
σκοτεινά
και το φως κρυφοκοιτούσα
από τις γερασμένες
τρύπες,
τα δωμάτια,
σκοτεινά
και το φως κρυφοκοιτούσα
από τις γερασμένες
τρύπες,
τώρα,
να πιστέψω πως ο θεός
νοιάζεται;
νοιάζεται;
κι’ έσερνα
το φόβο,
τη ψυχή μου κουβαλούσε αποσταγμένη,
τη ψυχή μου κουβαλούσε αποσταγμένη,
ξέρω,
τα νύχια ταιριάζουν
στο θεό,
όταν μυρίζει
θάνατος,
στο θεό,
όταν μυρίζει
θάνατος,
γι’ αυτό,
έκλεβα στη πίστη
και μετά,
στους
εφιάλτες
σταυρωνόμουν.
και μετά,
στους
εφιάλτες
σταυρωνόμουν.
AlexMil (153)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου