η κουζίνα

από POP Surrealism

την
αξία σου
γεμίζεις με τη φωνή του,

λείπει

όμως
στη μεσημεριανή αναρρίχηση
και η κούραση,
θαμπή
στον ατμό της
τροφής:
διηγείται υποσχέσεις 

και αφαιρείσαι,
στους ήχους των σκευών,
στα σήμαντρα της μαγειρικής, 
σε χορούς χωρίς
μουσική,
στις γεύσεις,
που τρικλίζουν στην ανάμνησή του

και βουίζουν

ακόμη οι λέξεις
πάνω από το στρωμένο τραπέζι,
φθάνει σε λίγο
και το αδιάφορο
οριγκάμι,
για ν’ απαιτήσει τα χαμόγελα της νοικοκυροσύνης,
τα χάδια,
στην κουρελού
της πίστης:    

οδυνηρή

η ερήμωση,
με σηκωμένα μανίκια
και η φυγή στις μπουκιές,
να μοιάζει έρωτας σε σκηνή της ερήμου:

οι στιγμές σου,
να αιωρούνται
στις φυσαλίδες της σιωπής,
ακόμη μια μέρα
δοκιμασίας:

και από ψηλά,
οι χαιρετισμοί στο λατρεμένο
περαστικό. 

 
AlexMil (184)