περασμένα

 

Léon Spilliaert

γέμισες τη σκάλα | με πρόσωπα να κοιτούν τον κουρδισμένο θεό | έδωσες και να ξυρίσουν τον ουρανό | στους ιδιοκτήτες υπογείων | για να βλέπουν όλοι | τη βιολογία της πλούσιας σάρκας | στις γειτονιές των αγίων | τώρα μου λες | πονάει το θυμίαμα των γυμνών στις άδειες τσέπες | βέβαια | όταν πουλούσες δοκιμαστικές δόσεις δηλώσεων υποταγής | ήξερες πως τα θηλαστικά έχαναν τα γάλα τους | και πως τα χείλια γινόντουσαν μέταλλα | που έλιωναν | για να σιωπάσει ο ταχυδρόμος των αναγκών μας | ας είναι | μια μπύρα στο Μέμφις και για τους δυο μας | αρκεί για να γίνει η βροχή εραστής μας

alexmil (255)