τόλμησε νύχια να ζητήσει | από εργοδότες του καθρέπτη | και η γροθιά της ταπείνωσης | με το γάντι του νόμου | της στέρησε το είδωλο της ελπίδας της | είχε ξύσει το πάγο του κρεβατιού | με τη γλώσσα του ονείρου | και ξύπνησε με τον αντίπαλο μέσα της | και βύζαξε την κάνη του | σε αναπνοές της ζούγκλας | ξαναφόρεσε την ηλικία της | και κουβάλησε τα κόκκαλα | στη μυρωδιά του μητρώου της | πρώτα, φάρμακο για τα χιλιόγραμμα της συννεφιά της | και μετά στην ουρά για να στραγγίσουν της ψυχής της το μαστίγιο | στο γραφείο με τις πασιέντσες | συνδρομήτρια της ανεργίας | και των αντιτύπων του φόρου της
alexmil (259)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου