το φετίχ

ξιφομαχεί |στη σοφίτα περιθωριακού σταθμού | με τις εμπόλεμες νύχτες εσωτερικών ειδήσεων | η κομεντί του φερμουάρ | στο καστ της σάρκας της | με φρύδια σιωπηλά,  να ιππεύουν πονηρές σιωπές | τρώγοντας μεσοπολέμους | σε εργατικά κινήματα χαμηλόμισθων ηδονών | ώ ναι, | της αρέσουν οι επικήδειοι ισολογισμών | και τα παιγνίδια με την αστική τάξη | και μετά, ξεπλένεται στο κινέζικο πλυντήριο | με τα κέρματα  της μοναξιάς | φέρνει και τα μάτια της στην πρωινή ώρα | ευθυγραμμισμένα με τη μισθωτή δουλειά | και με τις αναπνοές στο καρμπυρατέρ του αστικού | μουρμουρίζει ουρλιαχτά |και ξανασκέπτεται νυχτερινές συνεδριάσεις | όπου τα πουλιά τρώνε τούρτες  με δάκτυλα | και παιγνίδια σε πεινασμένους να δωρίζονται | μέχρι να φτάσει  

alexmil (261)