κάμαν

Alfred Kubin

 

ώ
ναι,
είναι ώρες,
που με το αίμα παλεύω,
και κυματίζει
το άσπρο σάβανο,

σβησμένο
το κεφάλι
και η στεγνή οσμή του κεραυνού,
σέρνεται
στην αφήγηση
των ορδών:

χύνω,

τους κρότους
στο σκισμένη σάρκα,
κάνω στεφάνι
από λόγια
και περπατώ στους αρμούς
των φόνων,

βηματισμοί
σε γιορτές σφαγών,
και μετά,
η μετάλλαξη:
τα μάτια τα ξεριζώνουν κοράκια
και η σάρκα να λιώνει,
σε χέρια μισοθαμμένα
στο βάλτο
του τοίχου,

κάμαν, 

δώσε
μου rock
και μετά το όπλο,
θέλω να δω τα κλειδωμένα πτώματα, 
κτύπα το ντραμς
με υπόκωφες κραυγές,
ρίξε τους φόβους: 
πάνω μου,

είμαι το κακό,
και το κρατώ στα μάτια.
 

© AlexMil   (42)