η νύχτα

Peter Milton

μια

διαδρομή,
πάνω στο νερό
της γεωγραφίας:

παγωμένο σε κομμάτια φόνου

κι αυτός,

να επιδίδει κλήσεις
στην εκδικητική  
πύλη,
θύμωσε με τη νύχτα,
τριγυρνούσε γυμνή,
τον άφησε,
στη βροχή του υπογείου
να προσκαλεί
ομίχλες,

ήταν μανιασμένη
η προσευχή,
την ξερίζωσε,
από τις σάρκες του τοίχου
και βγήκε
στις πέτρες:

ένας δρόμος,

ανάπηρος,
στη ράμπα του φόβου
και περπάτησε να τη βρει:  

στεκόταν δίπλα,

σε πεινασμένους σκελετούς
κι έπινε,
από το αίμα τους

και τον

ζωγράφιζε,
με το φυλακισμένο φως:

η καταδίκη
του

 © AlexMil   (44)