μια νύχτα

 

Claude Verlide από Surrrealismo 

τι
μάχη κι αυτή, 

καρφωμένο
το  στιλέτο,
στο εξπρές  των νυχτερινών
ήχων
κι ένα παπιγιόν,
πνιγμένο  στη λίμνη του κόκκινου,

μια νύχτα

λοιπόν,   

σε πρησμένα μάτια,
τα ψέματα 
στην αποτοξίνωση:
κι ένας εχθρός,
επιθεωρητής κι εραστής 

έκλεισα
το φούρνο του φόβου,
κουβάλησα τις πέτρες στο φεγγάρι,
άνοιξα
και τον υπόνομο,

ευτυχώς,

γλύφω ακόμη
το δείγμα της παρτίδας,

πιστοποίηση
ότι δεν είμαι εκείνος:
o φόνος      

κι έφυγα,
για τον κατ’ οίκον
παράδεισο.

© AlexMil   (91)