κειμενομηχανή

είπες,
χωρίς ιστορία
θέλω τα γεύματα που παραδίδω
της κάθε
παραγγελίας
μου

και φόρτωσες,

με χαρούμενη απελπισία

τους ώμους,
έφερες και τις νύχτες στους μύες  της σκέψης σου, 
γέννησες
και χαμόγελα
στις σακούλες της αλληλεγγύης
και πάγωσες τα μάτια,  
στη σφραγίδα
της επικύρωσης:

ως ύστατη πράξη αφιέρωσης  

να γιατί κρατάς

το πόμολο μιας χρήσης:
αφρίζει ο χρόνος  στα βλέμματα του φυλακισμένου αίματος
και σολάρει
με θανάτους,  

μέρα με τη μέρα, 

alexmil (324)