κατήγοροι, στους καναπέδες των ενοχών τους

γέρασα
τις λέξεις μου

κι

έγραφα
στις γραμμές του χρόνου,
τις φωνές
αναπνοών
από το ηττημένο
δέρμα μου,

και να μετρώ,

θεούς και δαίμονες
και να βλέπω
ν' αδειάζει ο κόσμος μου,
από παιδιά
και έρωτες,

έμειναν

μόνο,
η τρύπα του ποντικού στα όνειρα
και δυο μάτια
από θεϊκό
θάνατο,
να με κοιτούν κλαίγοντας

alexmil (321)