Τον κατάπιε η δύνη της φυγής

πίεζα

την πληγή,
το αίμα κρατούσα σφικτά
στο λευκό
μαντήλι
της ενοχής μου,

είχα

το πιστόλι
στα δάκρυα
και σημάδευα το φεγγάρι του φαναριού,

κι έπεφταν

τα τραίνα
στη σιωπή του τοίχου:
έστριβα
το τσιγαρλίκι του μυαλού
στο χαρτί
των τελευταίου
φιλιού της

κι έπνιγα

την ομολογία,
με πληρωμένο
δέρμα,
με τις σφαίρες σκορπισμένες,
στο ημερολόγιο
της δύνης
μου 

alexmil (316)