μετρούσα πτώματα για να ξυπνήσω

και
είπες μετά:
κάψε με τη φλόγα του μπουκαλιού
τους άτακτους
φόβους:   

κλείνονται
στα ντουλάπια υπακοής
και εσωκλείονται σε φακέλους εντολών,

κοίταξα

το τούνελ,
που διαπερνούσε τις σάρκες μας,
ομίχλη από παιδικά
κλάματα
και μια φονική ανάμνηση:

οι δυο μας

πριν γίνουμε γιατί,

γαμημένη

μέρα
και να καταπίνουμε εφιάλτες
πάνω σε όνειρα,
και να ζητάς το πάσο του παραδείσου,
για να ταξιδέψεις
στην κόλαση,   

έψαχνα

με το μπαστούνι
που μας δώρισαν όταν είμασταν αθώοι,
περνώντας
πάνω από πτώματα:
των άλλων,
τα δικά
μας 

 

alexmil (322)