ματώνω τη γλώσσα μου στην αχόρταγη σάρκα σου

είχες
τα δάκρυα,
στις τσέπες της νύχτας
και στο αίμα
το χθες,
έτρεμε ο άνεμος στα ορθάνοικτα μάτια του γυρισμού
κι έβαζες
την ιστορία σου,
να περπατά στα τραγούδια, 
που το λαιμό
σου γέμιζαν θάνατο,

πώς

γίνεται,
να βλέπω την επιστροφή της μέρας,
στο τέρμα
της,
θέλω το σύνδρομο
να μυρίσει
πέτρα,
για να μείνω ακίνητος
στο χώμα
της αιωνιότητας,

ώ

βέβαια, 
η σιωπή στην τσάντα του ώμου σου
την ιστορία μου
διηγείται, 
το ταξίδι των μοναχικών
στοίχων
μου  

alexmil (333)