η ενοχή

θέλει
να γεμίσει τον αέρα
με χώμα,

για να βλέπει,
τις αναπνοές που δραπετεύουν
από τα
μερόνυχτά
του,

ένα παιδί με όνομα,
ανώνυμο,

που τα μάτια της
κράτησαν για μια στιγμή μόνο,
στη διασταύρωση
του
τέλους,
αιώνια 

μια
χούφτα χώμα,
η τελευταία,
στον τάφο του

alexmil (318)