μη φοβάσαι

είπες πως στην πρώτη γροθιά / ανοίγεις με σουγιά το πειραγμένο αίμα της ψυχής / και χλομιάζεις τη μοναξιά / με τα νύχια στο ξένο δέρμα που φιλάς / πως μπουκώνεσαι με τα χύσια / και κουβαλάς τις αναμνήσεις σε άδεια καρότσια στον περιφερειακό /

ξέρω / τα σύνορα μαζεύεις της μέρας / και βγάζεις πρόσωπα από τις πληγές / συνεχώς /

για να κρύβεσαι στις μουχλιασμένες τους σκιές / μου λες ονόματα χωρίς όνομα / και το σφίξιμο το βλέπω στις ρυτίδες των αναφιλητών / που βαθαίνουν με τις κραυγές / όταν κοιτάς τις  ξεχασμένες επιγραφές των έρημων σταθμών /

ξέρω / έχεις κρύψει στους σκουπιδοτενεκέδες του ταξιδιού / τα τούνελ των μυστικών / έχεις αφήσει λέξεις στα υγρόφυλλα της βροχής / τις ξανασυναντάς στις φιγούρες που θολώνουν τις αχτένιστες περπατησιές / στα  πηδήματα της μιας στιγμής / ίσκιοι κανιβάλων που σε κυνηγούν στη μπάρα των αμαρκάριστων στύσεων / εκεί που οι μάχες των ματιών υπόσχονται υγρά σε ποτήρια και κορμιά /

όμως είμαι κι εγώ /  μια μισοξεχασμένη εκδοχή / για τις ματιές σου / όταν κοιτάς τη σιωπή
να καταφθάνει από τις ρωγμές / μια δαχτυλιά που φαντάζεσαι στον άδειο φάκελο  / που λαμβάνεις από το περαστικό απορριμματοφόρο / η παρουσία σου/ στο αργό λειώσιμο των ψυχών

alexmil (310)