άστεγοι

πως
μελαγχολώ,
όταν το χέρι περνώ στη μέση
της νύχτας,

θυμάμαι
τους αγνώστους, 
που χάθηκαν στις σταγόνες της σιωπής:
όντα
στα σύνορα 
της ψυχής

και δακρύζω, 
με το εξώφυλλο του χθες,  
είναι
τσαλακωμένο,
στη τοιχογωνιά με το μαχαιρωμένο σύννεφο,
εκεί που έβγαλα τα ρούχα
της πίστης
και φόρεσα το λερωμένο
δέρμα,

και τι να πω,

η γλώσσα να κρύβει κουράστηκε, 
κραυγές
των κραυγών, 

alexmil (313)