έσκαβε με τα δάκτυλα τη σάρκα, την ψυχή της έψαχνε

Μιζέρια

υγρό
φως,
χυμένο στο ερεθισμένο σκοτάδι
και ο
πύργος
του χρόνου,
να κουλουριάζει τις σκέψεις,  
στα
δώματα
της ηδονής,

ξανά

τα πόδια της,
κλεισμένα στη σιωπή,
κρύβουν τις σημειώσεις που εγκαταλείφθηκαν ατελείωτες,
στην τεντωμένη
ράχη
του οργασμού

κι

έμειναν μόνο, 
τα μυστικά της ομολογίας,
για τον έρωτα
που έγινε
αίμα,
για τα δάκρυα
που τιμώρησαν το βλέμμα 

alexmil (329)