δεν ξέφυγε

 

λοξή ματιά,
καταναλώνει και το ψηλό πυρετό,
πέθαναν
μέσα του
τα εμφυτεύματα,
είχαν φτύσει αρκετά μίσος
κι έξω,
η Βαβυλώνα,   
ακόμη κρεμασμένη στα συρματοπλέγματα
του ρατσισμού,

δεν ήταν

και σπουδαίος ασθενής,
δέρμα
με ύφος πατρικό,
και στημένοι χώροι προσγείωσης σε βουρκωμένο αίμα,
για λόγους
απάθειας,   

το σάπιο
ξύλο της νύχτας,
έβγαζε αναστεναγμούς,
στον μισθοφόρο
καναπέ,
ήταν η παρακμή,
που δεν άφηνε το φως να σώσει τα βήματα:

τον έπιασαν,

την ώρα που πέθαινε,
τον ξανάφεραν οι εφιάλτες
την
τιμωρία του
για να εκτίσει 

alexmil (283)