στη λάσπη του χρόνου

λέξεις,
ξεθωριασμένες,
αλειμμένες
με χρόνο, 

στο κιτρινισμένο χαρτί του παρελθόντος,
εξέχουν,
κρεμασμένες
από τη σακατεμένη 
σκουριά:

η σχισμή,

η αλληλογραφία,
 
με ονόματα,
από καιρό
εξαφανισμένα,
ένοικοι,
στους ήχους του σήμαντρου,
παρουσίες,
ακόμη στις δαχτυλιές
των ομιλιών,  

όλα,

τυλιγμένα στη σάρκα του στήθους,
να με σημαδεύουν,
λες και
είμαι
ένοχος,

γιατί σφάζονται

τα σπίτια,
από την κλεψύδρα της λήθης,
από
την ανωνυμία
των
θνητών 

alexmil (273)