άφησες την καρδιά σου

το
μηδέν
της ευτυχίας,
στην
μυτιά
της απόγνωσης,

τα

βελάκια,
τρυπούσαν έμβια οράματα,
υγρά
υπακοής,
για την σπορά
της μοναξιάς
μου,

κέρασες

το ποτό, 
από τη θηλειά του μπλουζ
κι έγειρες
τη σάρκα σου
στα χείλη
του φεγγαριού
μου:

ήθελες

απεγνωσμένο
τον έρωτα 

alexmil (284)