φοβάσε;

Zdzisław Beksiński

φυσούσε
χιόνι
στον ιδρώτα του σκοταδιού
κι ερχόμουν, 
πρώτα
η  παράγκα,
μετά η λάσπη από πεινασμένα  κεφάλια
και ύστερα,
τα μάτια
στεγνά,
ψημένα
από την μυρωδιά
της στέρησης,
να ανακατεύουν τη βουβαμάρα
του λυγμού,

εντάξει,

ξύνεται η αδιαφορία
από τα νύχια
της μέρας
και η νύχτα στο χωνί της  τρύπας, 
πληρώνει
λάσπη
για να μακιγιάρει
απελπισία

αλλά κι εγώ τι να κάνω,

τρόμαξες
που με είδες
ξυπόλυτο στην κάνη
της λύπησης, 
όμως
αυτοσχεδίαζα,
το αίμα μου για να δώσω,
στην
ανατίναξη
του σκοτεινού    

 alexmil (272)