ιδιόμορφο τέλος

ήταν
ιδέες,
 φυτρωμένες,
στα πλακάκια της ψυχής σου,
είχες
και γαντζωμένο
από την λάμπα
της νύκτας,
το σταγονόμετρο του φόβου,
και μου δίνες
σημειώσεις,
για σημαδεμένες πόρτες
στο διάδρομο
των φεγγαριών,
για την εκατόμβη μου 
στα κρεμασμένα
φεγγάρια
παγωμένων
αστεριών

alexmil (278)