ο κάδος

Paul Rumsey

στο
χρόνο
κουλουριασμένος,
κρατώ
τη νύχτα
στη κάφτρα  της σιωπής, 

νάρκες στους δείκτες της μοναξιάς μου

και μετρώ,
τις διαστάσεις της οργής,
εξορίστηκα, 
στο τεντωμένο σχοινί
της απόλυσης

και τώρα,  
στα ξεραμένα χείλη του μπαλκονιού, 
χαϊδεύω
τον τελευταίο μου
εφιάλτη:

να περπατώ
άρχισα,
στο δανεικό μονοπάτι

alexmil (294)