χωρίς χρόνο

έσπασες
το παράθυρο,
για να μπεις
στο χωματόδρομο
της σιωπής,
μια περιστρεφόμενη
καρέκλα,
με τον απόηχο:

ένας αριθμός σ' ένα κομμάτι
ψυχής,
το παρελθόν
στους ομόκεντρους
του βραδινού,

ήξερες

την αρίθμηση
στο σπασμένο γυαλί,
σταγόνες
αίματος,
στο ποτήρι
του φεγγαριού σου

alexmil (280)